05/07/2019
Precies een week geleden beklom ik samen met mijn partner Jan deze berg. Hij is de laatste week bij me geweest en haalde me op. Nu zijn we inmiddels alweer 5 dagen in Nederland. Wat heeft mijn verblijf me opgeleverd? Nou… heel veel!
Zes weken op 1500 meter hoogte verblijven heeft mij veel goed gedaan. Ik ging met een longontsteking weg uit Nederland. Jan moest me met de rolstoel naar de gate brengen want zover lopen lukte al niet meer. Ik kwam in Neril de Spaanse Pyreneeën aan als een WRAK. Met veel prednison en antibiotica en dan nog een berg onderhoudsmedicatie. De wallen onder m’n ogen hingen nog net niet op m’n knieën en praten liever niet dan wel.
Daar zat ik dan. In een appartement in een dorpje waar meer koeien dan mensen zijn. Met sneeuw tot aan je knieën, ook dat nog. Gelukkig wel op 200 meter afstand van Guesthouse Recover van Christien.
Omdat het mooi weer was aten we soms gezamenlijk daar buiten op het terras.
Nu komt het erop aan. Hoe ga je met deze ingrediënten zorgen voor een goede maaltijd. Hoe ga je dit aan pakken. Met Christien in de buurt, maar zonder medisch team naast je. Ik had me zelf een doel gesteld.
“Ik wil een niveau bereiken waar ik thuis mee kan leven.” Maar hoe?
Ik begon met twee keer per dag 5 min naar buiten. De rest van de dag zat ik in m’n appartement.
Rust, rust, rust. Na twee dagen merkte ik dat de lucht en de omgeving mij goed deden. Ben toen gelijk begonnen met m’n prednison afbouwen, heel langzaam. De antibiotica kuur was intussen ook klaar.
En door. 2 keer per dag 20 min naar buiten. 2 keer per dag 30 min. 2 keer per dag 1 uur.
Totdat ik naar beneden kon lopen naar het volgende dorpje. De sneeuw was intussen weer weg.
Daar was een camping met een terrasje, 100 meter lager dan Neril. Dat was mijn doel. Je loopt erheen door een mooi maar pittig kloofje. Daar paar keer per week heen lopen, uitrusten op terrasje in de zon met uiteraard een welverdiend wijntje. En weer terug naar boven.
Zo werd mijn herstellen ook genieten. Christien kwam soms ook een wijntje drinken. De mooie natuur met de prachtige koeien zorgden ervoor dat ik elke dag met plezier buiten liep en ook steeds verder wilde lopen. Dit klinkt natuurlijk perfect, maar zo was het niet elke dag.
Ik ging niet elke dag in een stijgende lijn omhoog. Er zaten ook dagen bij dat ik heel brak was en veel pijn had van het afbouwen van de prednison. Maar relativeren heb ik wel geleerd de afgelopen jaren.
Dus dan bedenken: ook dit gaat weer voorbij, hou je het voor jezelf dragelijk en “luchtig”.
En voor je het weet kon ik in zes weken tijd drie uur achter elkaar lopen! Ik liep alleen of met anderen van het Guesthouse. Waarvan 1,5 uur berg op lopen zwaar maar goed te doen was. Christien van den Berg was mijn feedback. Die zorgde ervoor dat ik af en toe kon spuien bij haar, zonder daar op te worden veroordeeld. Zij liet me de mooie dingen zien in de bergen.
En door herstellen en genieten te combineren was het super fijn om op deze manier met mijn herstel bezig te zijn. Ook gaf Christien me complimenten waar ik nog meer door werd gemotiveerd. Het was een heel leerproces om zo op jezelf te zijn aangewezen. Ik zag het als een oefening en een leerzame ervaring.
Back to basic. Geen Jumbo om de hoek, geen TV geen familie, vrienden. Maar wel frisse schone droge lucht en een mooie omgeving. Meer energie, en altijd buiten kunnen zijn.. uitgerust wakker worden doordat je ook hele nachten door slaapt. Zoveel minder benauwd.
Voor mijn lichaam en longen is alles beter op 1500 meter. Maar hoe gaat het nu thuis? De overgang van de bergen naar het lage Nederland deed geen goed. Maar na 5 dagen thuis gaat het elke dag een stukje beter. Gek genoeg is het ook hier weer klimmen. Niet letterlijk zoals in de bergen, maar in de zin van opbouwen.
Met in je achterhoofd dat het nooit zo zal zijn als in Neril, kan ik wel een leven leiden wat te behappen is.
Ik heb weer kwaliteit van leven. En daar heb ik het allemaal voor gedaan..